De roadtrip – Op zoek naar olifanten in Mae Chaem

Zoals ik in mijn vorige blog al uitlegde zouden we – Miguel, Hippo, Pitau, Jennifer, Margarit, ik, en Wilhem (een kennis die ook wel meewilde) – op olifantenmissie gaan met onze CNF truck. De missie is kort gezegd om minstens twee olifanten te vinden die we kunnen uitkopen/huren uit slechte omstandigheden om ze op ons stuk land te zetten zodat ze rustig kunnen leven en voortplanten. Toeristen mogen onze olifanten in de toekomst op een afstandje komen bekijken (naast alle andere activiteiten die we aanbieden), maar ritjes of kunstjes zijn uit den boze. In plaats van de talloze slechte olifantenkampen maken we dus een écht diervriendelijke olifantenspot waarbij we 1) olifanten redden uit slechte omstandigheden, 2) de populatie proberen uit te breiden en 3) ze uiteindelijk terugbrengen in het wild.

Hierbij moet je in gedachten houden dat een olifant kopen niet hetzelfde is als een pak melk halen bij de supermarkt. Dit is al weken, misschien wel maanden gaande en het blijkt moeilijker te zijn dan gedacht. We hadden van tevoren al wel wat tips gekregen dat we rond Mae Chaem olifanten zouden kunnen krijgen, maar waar precies was vrij onduidelijk. Daarnaast brengen olifanten veel op voor olifantenhouders in het toeristische hoogseizoen, dus waarom zouden ze nu een goede en gezonde olifant verkopen? De olifant moet vriendelijk zijn, niet te oud, en niet te duur. Er moest dus goed en veel onderhandeld worden. Tijdens onze zoektocht maakten een rondje: van Pai naar Chiang Mai naar Mae Cheam naar Mae Hong Son terug naar Pai. Hieronder het hele avontuur dag voor dag beschreven.

Dag 1

Zaterdagochtend om een uur of 12 vertrokken we mijn zijn zessen richting Chiang Mai. De zevende persoon, Margarit (andere stagiair), zouden we daar oppikken. We sliepen een nacht in Chiang Mai voordat we aan onze zoektocht gingen beginnen. In een keer doorrijden zou namelijk te ver zijn.

Er was niet genoeg plek in de truck dus Jennifer en ik hebben het onszelf comfortabel gemaakt in de truck achterin. Ik kan niet anders zeggen dan de heerlijkste autorit in mijn leven! Ik droomde heerlijk weg toen ik daar 4 uur lang lag, de zon vol op me scheen, de wind door mijn haren, muziekje op en de bomen die langs de blauwe lucht voorbij raasden. Dat het belangrijk is om je goed in te smeren werd wel duidelijk toen mijn linkerarm, die ik vergeten was in te smeren, niet meer bepaald dezelfde kleur had als de rest van mijn lichaam.

Niet de slechtste plek in de auto, geloof me.

Oh ja, als je onderweg bent in Thailand, reken er dan niet op dat je in één keer op bestemming komt. Jennifer en ik hebben zowaar 8 stops geteld . Dus, terwijl een ritje Pai-Chiang Mai ongeveer 3-3,5 uur zou moeten kosten kwamen we half 6 dan eindelijk aan op de plek in Chiang Mai waar we gingen eten. Een fantastische plek aan een meer. Prachtig uitzicht en heerlijk gesmuld van seafood en curry’s. Daarna zijn we doorgereden naar een hotel waar we die nacht verbleven. Jennifer en ik waren zo high van onze reisziekte pil dat we helemaal niks meer wilden doen.

Dag 2

Uhm, deze dag ging helemaal niet als gepland. Vijf minuten voordat we dan écht zouden vertrekken voor onze roadtrip hoorden we dat we nóg een nacht in Chiang Mai zouden blijven slapen omdat er nog dingen last-minute geregeld moesten worden. NEEEEEEE. We waren op zijn zachtst gezegd not amused. Ten eerste hadden we ons voor niks in een veel te dure tuctuc van een shopping mall naar het hotel gehaast en ten tweede hadden we ons zo verheugd op het begin van onze trip! Als klap op de vuurpijl was er geen plek meer in het hotel waar we bleven, dus moesten we naar het centrum om zelf wat te zoeken (wat uiteindelijk veel beter bleek).

Toen we eindelijk een beetje bedaard waren, de situatie hadden geaccepteerd en Margarit opgepikt hadden, besloten we er maar een leuke dag in Chiang Mai van te maken. Ik werkte wat aan mijn thesis, we vonden een goedkoop hostel in het centrum, vulden onze hongerige maagjes, scharrelden wat over de bloedhete drukke markt en besloten een Thaise voetmassage te nemen. Beste beslissing van de dag! Of nee, misschien was dat wel de plek waar we daarna gingen eten. Gotta love Thai food!

Dag 3

Deze dag ging ook niet helemaal als gepland. Ik geloof dat ik het woord “plan” ook maar uit mijn vocabulaire moet schrappen voor de komende maanden. Dat bestaat niet echt in Thailand, en zeker niet als je olifanten gaat zoeken zonder dat je weet waar je precies moet zijn.

We verlieten Chiang Mai om half 1 en ploften weer met zijn drieën in de achterbak in de volle zon. Dat is niet zo erg als de auto rijdt maar zodra deze stilstaat word je levend gebraden. De tocht zou ongeveer 3 à 4 uur duren. Na 1,5 uur waren we eindelijk aan de drukte en uitlaatgassen van Chiang Mai ontsnapt en reden we regelrecht de bergachtige jungle in. We snoven de frisse lucht op en de geur van het bos. Wat een heerlijke en prachtige rit weer! Ontzettend gaaf om te zien en nergens kwamen we ook maar een enkele toerist tegen. Het was duidelijk dat we steeds meer afgelegen kwamen. We vermaakten ons ondertussen prima in de achterbak met wat muziek, slechte grappen, selfiesticks, en af en toe een dutje. We keken uit naar de prachtige slaapplek waar we heen zouden gaan, zo was ons beloofd.

Margarit is de ultieme selfie queen

Jennifer en Mararit zijn echt de grappigste mensen ooit, serieus.

Toilet + creatief slot en wcrolhouder. Dit was overigens de meest luxe wcoptie die we onderweg tegenkamen; de meeste van onze plasjes belandden regelrecht in de jungle.

Toen begon het avontuur. Om 4 uur hadden we het gevoel dat we er bijna waren, om 5 uur waren we er nog steeds niet, en om 6 uur idem dito. We hadden al uren door niemandsland gereden en Hippo had al 12 keer de weg gevraagd. Uiteindelijk zijn we niet verkeerd gereden, maar de plek waar we precies moesten zijn was gewoon heel veel verder en afgelegen dan we dachten. In ieder geval, we waren helemaal klaar met het zitten in de achterbak en de rest had er ook genoeg van.  Het begon donker te worden dus we besloten een plaats te vinden om te slapen.

Op een bordje langs de weg stond Elephant Homestay, dus we reden maar naar binnen. We waren beland in een dorp met 60 huizen (hoewel ik er maar 10 zag) en 300 inwoners, een Karen bergstam. Super gaaf om mee te maken natuurlijk! Er bleek ook een project gaande te zijn van Global Vision International, en gelukkig konden een paar Engels-sprekende vrijwilligers ons te woord staan. Thais praten had namelijk geen zin want ze praten hier Karen. We konden blijven slapen, praatten wat met de mensen en keken onze ogen uit.

Nu ziet het er zelfs nog vrij kaal uit omdat we in het hete seizoen zitten, maar in het regenseizoen bloeit alles prachtig op.

Het dorp waar we random terecht waren gekomen heette Huay Pakoot, waar dus een Karen bergstam leefde, waarvan het grootste deel animisten of boeddhist zijn  (één christelijke familie). In totaal zijn er ongeveer 300.000 Thai-Karen mensen in Thailand. Waarschijnlijk de grootste bergstam in Thailand, maar de populatie krimpt. Feitje van de week: 130 jaar geleden begonnen de Karen in Huay Pakoot met het houden en grootbrengen van olifanten, toen ze hun eerste olifant voor 800bath kochten (ongeveer 20 euro). Nu kost een olifant 2 miljoen bath!! Moet je nagaan hoe booming die business is. Vandaar dat we voor nu ook geen olifant gaan kopen, maar er een huren. 

Er is hier dus niks

Echt niks

He-le-maal niks

Had ik al gezegd dat hier niks was?

We waren een beetje van slag omdat we in een wel heel erg basic dorpje terecht waren gekomen, wat toch net wel iets anders was dan de beschrijving die we hadden gekregen van een of andere luxe lodge. En de inwoners van Huay Pakoot leken ook lichtelijk van slag van onze komst, omdat we de eerste vreemdelingen in tijden waren die daar zomaar een kijkje kwamen nemen. 6-8 uur rijden vanuit Chiang Mai om in de middle of nowhere te eindigen is immers niet een keuze die iedereen maakt. Wel een adembenemend uitzicht overal! Korte broeken en hemdjes moesten vervangen worden voor bedekte knieën en schouders. We kregen wat te eten en we kregen allemaal een huisje toegewezen. Margarit, Jennifer en ik zouden in één kamer slapen, en we barstten nogal in lachen uit toen ze onze bedden zagen.

Oké, nu moest er een foto volgen van onze slaapkamer (of eerder: slaaphut), maar ik kan hem nergens meer vinden. Nooooooooooooooo. De belangrijkste foto van de hele trip! Oké, om het maar de beschrijven dan: een houten hutje van ongeveer 12 vierkante meter met drie vrolijk gekleurde, maar niet al te dikke matrasjes op de grond. Niet dat we veel anders hadden verwacht bij de eerste aanblik op dit dorp. Verder was er geen wifi of telefoonbereik, geen douche, niks.

In Huay Pakoot was in samenwerking met Global Vision International een cool project gaande, waarbij ze de olifantenpopulatie in het wild probeerden te beschermen. Er zijn heel erg gekwalificeerde mensen aan het werk die al jaren met olifanten werkten, veel mensen tussen de 20 en 35 jaar. Ze hadden een beetje hetzelfde doel als wij, alleen was deze organisatie al veel volwassener en beter georganiseerd. Veel inspiratie voor ons dus!

Er waren een stuk of 15 vrijwilligers en medewerkers actief (veel Amerikaans of Canadees), de meesten zouden 6 maanden blijven maar sommigen waren al voor 1 of 2 jaar op deze plek. Alle vrijwilligers leven in huis bij een familie in het dorp. Ik vroeg me af of ik dat zou kunnen, zo geïsoleerd leven bij een stam, waar één miniscuul winkeltje was in het hele dorp. Ik kan opzich best wel eens primitief leven en hou wel van wat avontuur, maar elke dag slapen op de grond, koud douchen met een teiltje, geen lekker eten, en totaal geïsoleerd zijn… Ik weet niet. Ik ben toch stiekem wel blij met mijn bungalow met een normaal bed, warme douche, mijn scootertje, de lekkerste kokkin van Pai die elke dag voor je kookt en het leukste stadje van Thailand dichtbij met de lekkerste smoothies!

Dag 4

Wakker worden op het dunne matrasje op de grond viel me nog mee. Ik had oordopjes in zodat ik het immense geknor van de varkens in het hok naast ons huisje, de katten, de honden, de vogels, rinkelende koeienbellen, het gehoest van Jennifer en Margarit, en de kraaiende hanen niet kon horen. Om 7 uur stonden we al op om met een man het bos in te gaan om de olifanten te gaan bekijken. Alleen door een kleine miscommunicatie liepen we hem mis. Super jammer!

Maar het goede nieuws was, er stond een olifantje naast ons huis! Wat een SCHATJE!

Nog een kleintje, als ik het goed heb onthouden 3 jaar oud.

Oh ja, en de varkens wilden ook aandacht.

Het geluid wat deze beesten produceren is onbeschrijflijk

De lunch was niet zo’n groot succes. Ik vertel dit omdat het de hele situatie in Huay Pakoot nogal schetst. In het enige soort-van-restaurant helemaal boven aan een doodvermoeiende heuvel hadden ze alleen nog maar rijst en kip, dus we kregen een koude brok plakkerige rijst en een hele ongare kip met chilisaus op ons bord geknald. Letterlijk, geknald. Het werd geserveerd door een jongen zonder broek aan en ondertussen probeerde de kannibalistische haan die op de tafel sprong een graantje mee te pikken van. Zoals je je misschien kunt voorstellen, werd het een lichtelijk awkward situatie. We hebben er een paar hapjes van gegeten, hebben netjes betaald en zijn maar weggegaan. Dan maar instant noodles uit ons fijne supermarktje. 

Best lunch ever

Kant-en-klare noodle tijd!

Verder hebben we eigenlijk de hele dag gechilld, een beetje gependeld tussen het winkeltje en ons huis, gepraat met vrijwilligers, en ik heb aan mijn thesis gewerkt. Te warm om eigenlijk iets serieus te ondernemen.

Ondertussen waren Miguel, Hippo en Pitau druk aan het onderhandelen met mensen uit het dorp. Dat was eerst lastig, maar toen gebeurde er een half wonder. Plotseling kwam de hele forest department met veel heisa, grote auto’s en wapens en al het dorp in rijden voor iemand die illegaal bomen aan het kappen was. Daardoor verzamelde het halve dorp ineens naar dezelfde plek om te kijken wat er aan de hand was. En wat krijg je dan in zo’n dorp: iedereen hoorde al snel dat er een zooitje half westerlingen-half Thaisen hadden geïnfiltreerd in het dorp om op zoek te gaan naar iemand die zijn olifant wilde verhuren. Met als gevolg ineens een rij mensen die geïnteresseerd waren om te helpen! Onderhandelingen gingen de goede kant op!

s’ Avonds vertelde Miguel dat ze wel een lijst hadden van een stuk of 10 mensen die geïnteresseerd waren! Wel willen de meesten eerst het land nog zien om te kijken of hun olifant wel goed terecht zou komen. Wat bleek: in het verleden waren er ook mensen geweest die olifanten wilden kopen en met mooie praatjes kwamen, terwijl de olifanten uiteindelijk in barre omstandigheden zouden belanden. Maar missie geslaagd? Waarschijnlijk wel!!!

Soort van bizarre dorpsbijeenkomst

‘s Avonds hebben we gezellig wat gedronken met de groep vrijwilligers die daar leven. Best heerlijk om weer andere mensen te spreken dan de paar mensen die ik de laatste dagen al elke dag zie. Er zat een Belgisch meisje tussen, waardoor ik voor het eerst in 1-2 weken tijd weer Nederlands sprak, wat serieus even wennen was.

Dag 5

De wekker ging om half 7 omdat we hoorden dat er een koffiewinkeltje was die van half 7 tot half 8 ‘s ochtends open is (daarna moest de eigenaar naar zijn olifanten). Helaas was de stroom uitgevallen in het dorp. Geen stroom = geen koffie dus we waren voor niets opgestaan. Ik bedoel: er was hier al niks, maar nu de stroom uitgevallen was werden we echt een beetje moedeloos. 

Gelukkig waren de onderhandelingen de dag ervoor prima verlopen dus was het nu eindelijk tijd om dit Huay Pakoot gehucht te verlaten, iets waar niemand ook maar een moment om heeft getreurd. Zodra iedereen klaar was maakten we dat we wegkwamen. Begrijp me niet verkeerd: een mega toffe en unieke ervaring voor een paar dagen, maar geen van ons kon ook maar een beetje begrijpen hoe je daar maandenlang wil leven. We konden er nog wel om lachen, dat wel. 

We zouden alleen niet in één dag weer in Pai komen, maar we reden met een tussenstop in Mae Hong Son weer terug. Onderweg stopten we voor lunch en bezochten we een museum over de Tweede Wereld Oorlog. In Mae Hong Son kwamen we bij een heerlijk resort met wifi, douches, en bedden. Geloof me, de grootst mogelijke upgrade vergeleken met waar we vandaan kwamen! Gebroken, vies, en moe kwamen we aan. Een kleine greep uit de reeks uitspraken van Margarit en Jennifer:

“this. was. the. best. shower. EVER.”

“I ne-ver thought I’d seen the day”

“Thank you so much, whoever granted me this shower”

“Don’t be shocked, it is just me, Jennifer. I might look like another person but I am still the same, just cleaner”.

We misten ons geliefde Huay Pakoot zo erg – not- dat we onze geluidopnames van de luidruchtige megavarkens naast ons bleven afspelen.  Over and over again. Ons hele bezoek aan Huay Pakoot begonnen we steeds meer als een grap te zien. Één ding is zeker: het heeft een enorme band geschept.

Dag 6

Heerlijk wakker worden in ons resort en lekker ontbijten, geen probleem! Een prachtige omgeving naast de zonnige rijstvelden waar ik lekker met mijn laptopje aan mijn scriptie en blog kon werken. Geen probleem als ik daar de hele dag had moeten zitten!

Rond lunchtijd vertrokken we richting Pai, om daar rond 7 uur aan te komen. Onderweg stopten we onder andere bij de “fish cave”, een klooster, en de jungle markt om eten in te slaan. Heerlijk om weer terug te zijn! We hadden onderweg al wilde plannen gemaakt over hoe onze werkruimte georganiseerder in te richten, wie wat gaat doen, hoe we de organisatie mega succesvol gaan maken, hoe we naar yoga en thai boxing les wilden en hoe eindelijk eens echt willen uitgaan in Pai.

Hippo kookte zoals altijd weer heerlijk en ik trok in mijn nieuwe bungalow. Ik ben er helemaal verliefd op! Deze is nog beter dan de bungalow waar ik vorige week in zat. En natuurlijk heerlijk omdat dit nu eindelijk mijn vaste stekkie is.

Conclusie

Aardig uitgeput, maar wát een trip. Een unieke ervaring om een heel groot stuk van Noord Thailand om deze manier te kunnen zien. Ik had het niet willen missen! Het enige wat echt jammer is, is dat we niet zo veel olifanten te zien konden krijgen als we dachten. Maar goed: we hebben er één gezien en het belangrijkste: de onderhandelingen gingen goed! Een man met een  zwangere olifant komt binnen een week het land bekijken om te zien of het geschikt is, en als hij overtuigd is kan de olifant komen! Daarna kunnen we eindelijk beginnen met de tours op het land, waar toeristen activiteiten kunnen doen en kunnen leren over herbebossing, duurzaamheid, verschillende soorten planten en dieren, en het eerlijk houden en behandelen van olifanten. We worden het eerste ethische en ecofriendly olifantenattractie in Pai! We zijn allemaal heeeeeel excited erover en onze handen jeuken om aan de slag te gaan!