Ik woon nu ongeveer anderhalve maand in Pai met nog zo’n twee en een halve maand voor de boeg, wat een heerlijk vooruitzicht! Ik heb het hier helemaal naar mijn zin, maar na zes weken zijn me toch een aantal vreemde dingen opgevallen en voorgevallen die ik moét delen. Dit blog gaat dus over van alles en nog wat: lastige dieren, Chinezen, mijn nachtelijke bezoek aan het ziekenhuis, drugs, en meer. Wees niet bang, geen van deze onderwerpen hebben een onderling verband in dit blog.
1. Dronken monniken
Je moet je voorstellen dat ik een kilometer of zes buiten Pai woon in een klein plattelandsdorpje. Daar staat mijn bungalow, die van de andere stagiairs, en onze werkplek inclusief keuken. Een ontzettend rustige omgeving waar dagelijks niet veel meer spannends gebeurt dan een paar grazende koeien en de knoflookoogst (die geur…). Naast ons bungalow complex staat een tempel waar dagelijks monniken rondlopen. Nu weet ik niet bijster veel over monniken, maar ik dacht toch dat ik terecht het vooroordeel had dat monniken vrij stille, rustige en vredige figuren zijn. Hoe dat ook is dat vooroordeel toch enigszins aangetast nu ik al een drietal keren om vier uur ’s nachts uit mijn slaap ben gerukt door een luidruchtig feest met keiharde, KEIHARDE muziek. En dan geen vaag Thais getingel, maar heuse popmuziek! Ik geloofde eerst niet dat dat uit die tempel kon komen, maar na navragen aan een Thaise medewerker legde ze uit dat deze monniken zich soms simpelweg dood vervelen en daarom op zijn tijd feestjes houden met veel alcohol in het spel. Nepmonniken. Nodig de buurvrouwtjes dan op zijn minst ook een keer uit.
2. De stem
Soms, op een random ochtend tussen 6 en 7, is het er: de stem. Geen luide, harde, of keiharde stem, maar een oorverdovende Thaise stem die door de straten schalt en mij daarmee bruut uit mijn zoete dromen wegrukt. Ik heb nog steeds geen idee wie deze mysterieuze persoon is en waar het geluid vandaan komt, maar het klinkt als recht naast mijn bed. Het doet me denken aan de schoolreisjes naar Ameland in groep 8 waar de leraren ons op de laatste dag voor de grap met gastoeters wakker kwamen maken. Dat was dan hun hoogtepunt van het jaar denk ik. Maar dit is geen grap, het is een soort aankondiging voor de buurtbewoners met belangrijke mededelingen en ik weet niet wát voor apparaat daarvoor gebruikt wordt, maar het is geen normale megafoon. Een ultrasupermegafoon met bijna hetzelfde volume als het Nederlandse luchtalarm zou een betere omschrijving zijn. Anyways, ik ben niet de enige die geen klap van dat geratel verstaat én er niet van houdt om wakker getetterd te worden om zes uur. Met mij zijn alle honden in de buurt (en dat zijn er nogal wat) namelijk ook geen fan en dat laten ze helaas maar al te graag horen. Wat met een blafje begint groeit binnen een paar seconden al uit tot een collectief geblaf en gejank door de hele buurt. De drie honden van de eigenares van onze bungalows doen ook aan dit spektakel mee. Op een gegeven moment is het kabaal zo oorverdovend dat ik gewoon niet meer weet wat harder is: de honden of de stem.
3. Dieren
Behalve honden zijn er wel meer dieren die graag geluidjes maken, zoals we op de basisschool hebben geleerd. Dat is meestal niet erg, maar op sommige tijdstippen mogen ze wel even hun waffel houden. Er is inmiddels een heel aantal dieren gehuisvest in het dakje van mijn bungalow en er scharrelen er ook een heel aantal in en om mijn huisje. Ik laat het toe, zo gastvrij ben ik. Er zijn onder andere luidruchtige hanen, brommende koeien, de honden van de eigenaresse, gillende vogels, ritselende hagedissen, en zoemende muggen. Op één avond werd het me te veel en hoorde ik ze allemaal tegelijk en ik dacht dat ik gek werd. Af en toe ploft er ook een dikke tor op mijn bed, die vang ik dan in een yoghurtschaaltje en gooi ik spastisch met schaaltje en al naar buiten. Ik houd niet zo van beestjes en ben altijd bang dat ze in mijn bed komen als ik slaap, maar daar heb ik een oplossing voor: ik doe oordopjes in! Ik geloof er namelijk heilig in dat wanneer ik de dieren niet hoor, ze er ook niet zijn. Eén dier kom ik alleen niet onderuit met oordopjes: het geluid van de gillende fluitvogel op mijn dak. Dat dringt door tot merg en been. Elke ochtend rond zonsopgang brengt de beste vriend zijn snerpende lokroep weer ten gehore. Echt, ik heb soms het gevoel dat er een slangenbezweerder op mijn dak zit die zijn slang hypnotiseert met lange, hoge, herhaaldelijke blokfluit tonen. Snap je?
4. Chinezen
Ik kan er wel een boek over schrijven, wat een fascinerend volk. Ze zijn overal, er komen er steeds meer, ze houden steeds meer van reizen, en dan vooral: naar Thailand. En ik weet niet, Chinezen in het verkeer vond ik in Nederland al geen strakke combinatie, maar hier in Thailand spant het de kroon. Ik heb niks tegen Chinezen verder, maar alsjeblieft: blijf mijlenver uit de buurt van scooters. Significant vaker dan de gemiddelde toerist zie ik Chinezen: hard slingeren over voetgangerspaden, rijden op voetgangerstempo waar dat juist niet moet, midden op de weg stoppen, geen richting aangeven, veel te veel om zich heen kijken en lekker aan de andere kant van de weghelft rijden. Zet er nog eentje bij achterop, geef ze een selfiestick, en ze zijn de hele dag zoet. Ook ben ik een paar keer ongegeneerd op de foto gezet, zonder toestemming en terwijl ik vragend de camera in keek. Daarna doen ze net alsof ze gekke henkie zijn en gaan ze weer verder waar ze mee bezig waren. Een paar dagen geleden dook dit filmpje op op internet, waar je kan zien hoe een groepje Chinese toeristen zich gedraagt in een restaurant. Ik weet dat deze mensen andere cultuur, en dus andere termen van fatsoen hebben, maar kom op even.
5. Scooterongeluk
Nu ik de discriminerende kant van mezelf heb onthuld en de rijkunsten van de gemiddelde Chinees de grond in heb geboord, moet ik het misschien maar niet over mijn eigen rijkunsten hebben. Maar ik doe het toch. Al zes weken lang reed ik zonder problemen elke dag op mijn mooie lelijke roze Honda, maar een paar dagen geleden ging het dan toch echt voor het eerst mis: ik crashte midden in de nacht met mijn scooter in de berm. AU, dat was echt flink schrikken en man, ik had al lang niet meer zo veel pijn gevoeld. No worries, ik heb gelukkig niks gebroken of iets aan mijn hoofd en romp. Wel een stuk of acht schaafwonden op verschillende plekken waarvan de meest vervelende op mijn rechtervoet. Ik loop nog een beetje mank door de wonden op mijn voet, ik zit lekker aan de antibiotica en bracht elke dag een bezoekje aan de kliniek om mijn wonden schoon te maken. Ik ben niet de enige: er waren in de afgelopen maand zo’n 180 scooterongelukken in Pai, waarvan het grootste deel toeristen. Best veel voor zo’n klein plaatsje toch? Margarit is ook nog herstellend van haar ongeluk van twee weken geleden. Het is super shit, maar het had veeel erger af kunnen lopen en ik ga natuurlijk nu nog veel voorzichtiger zijn op de scooter.
Ik weet niet precies wat er mis ging, maar het was donker, ik reed waarschijnlijk iets te hard om mijn achterstand op de rest in te halen, en toen schatte ik de bocht verkeerd in. Gelukkig waren mijn lieve medestagiairs erbij en schoten veel omstanders meteen te hulp. Na 20 lange minuten wachten (het ziekenhuis was 2 minuten van mij verwijderd) werd ik eindelijk opgehaald met een superdeluxe ambulance. Not. Margarit maakte even een Snapchat van hoe ik met helm en al op de brancard naar binnen werd getakeld, zoals ze van alles een snapchat maakt. Great. En mijn god, in het ziekenhuis haatten ze ons. Dat had er misschien een beetje mee te maken dat het half 2 in de nacht was, dat ik de hele tijd aan het lachen was in plaats van huilen (dat gebeurde de volgende dag pas), dat Margarit weer een foto probeerde te maken terwijl er voor haar neus een bordje NO PHOTOS hing, en dat Monique en Margarit mij lachend banaan en sojamelk voerden terwijl het ziekenhuispersoneel aan mijn wonden peuterde.
6. De kliniek
Het kliniekje dat dichtbij ons huis zit is geweldig. Nee, eigenlijk was de kliniek crap, maar de meisjes en vrouwen die er werken waren zo lief tegen mij! Ik moest elke dag langskomen om mijn wonden te verschonen. Ze spraken nauwelijks een woord Engels, maar dat maakte niet uit: we communiceerden via Google Translate, wat soms hilarische momenten opleverde. Een van de jongste verpleegsters kwam de tweede dag giechelend naar me toe en probeerde uit te leggen dat ik de volgende dag vóór 8 uur ’s ochtends langs moest komen, maar ssssstt. Ze typte iets in in Google Translate en het woord “secret” rolde eruit. Toen ik vroeg “why”? Rolde het volgende woord uit google translate: “expensive”. Hmmm, met dit cryptische raadsel kon ik niet veel maar ik besloot de derde dag toch maar om 8 uur te zijn. Toen werd het me iets duidelijker: het was een geheim voor de dokter en ze behandelden me vóór openingstijd zodat ik niet hoefde te betalen! Yeah, Julia loves gratis. Ik kon helaas geen vierde dag langskomen omdat we naar Koh Samui zouden vertrekken de volgende dag (gisteren aangekomen, prachtig hier, blog volgt nog). Ze gaven me daarom ook nog gratis allemaal spulletjes mee zodat ik de wonden zelf kon behandelen. Ons communicatiemedium Google Translate beviel ons zo goed dat ik met de vijf of zes Thaise madammekes met de grootste lol het medische formulier heb ingevuld. Ze zwaaiden me allemaal lief uit toen ik weg ging en ik heb ze duizendmaal bedankt.
7. Drugs
If you want to do drugs, don’t do it in Pai. Geloof me, de oprichter van de organisatie waar ik stage loop werkt soms ook als tussenpersoon bij de toeristenpolitie en hij krijgt daardoor veel jankende toeristen aan de telefoon. Thailand heeft een streng drugsbeleid en de medewerkers van de toeristenpolitie in Pai zitten echt niet uit hun neus te vreten. Ze controleren regelmatig en ja, dan vinden er ook wel eens wat arrestaties plaats. Vooral in Pai omdat er vanuit Myanmar drugs gesmokkeld wordt richting Noord Thailand en dat kan echt alles zijn, van heroine tot opium. Het is dat ik de verhalen hoor, anders had ik het waarschijnlijk lijk nooit geweten. Maar ja, er worden schijnbaar wel eens mensen gepakt op straat met enorme hoeveelheden bij zich, die vervolgens de rest van hun leven uit mogen uitzitten in Mae Hong Song Jail. I know, Mae Hong Son Jail klinkt bijna zo erg als Guantanamo Bay, maar het valt reuze mee heb ik gehoord. Toch vind ik het wel heftig. Oke, mensen met een kilo crack of een collectieboek aan LSD zegels vragen natuurlijk om problemen, maar een twintigjarige toerist met een zakje wiet bij zich? Hup, zonder pardon een jaartje naar Mae Hong Son jail. Zakje coke? Tel er maar wat jaartjes bij op. Dat had je vast niet verwacht toen je op vakantie ging in Thailand, en leg dat maar uit aan je moeder. “Hé mam, ik heb er over nagedacht en ik vind het hier zo leuk dat ik denk ik nog wat langer blijf, ongeveer 5 jaar denk ik. Ik zal alleen niet zo veel contact met je houden, goed?”
8. Meditatieman
En dan tot slot, voor wie mijn avonturen met meditatiemeneer gevolgd heeft: ja, hij is er nog steeds. En hij is nog steeds mensen aan het lastigvallen, verneem ik uit verschillende bronnen. Als we nu in een cafétje zitten en hij komt binnen, zijn we letterlijk geschokt en duiken we weg achter een boek, een tijdschrift, een laptop, of onder de tafel. Ik zie het nu ook als mijn roeping om mensen te waarschuwen voor meditatiemeneer, zodat ze niet net zoals mij hun halve dag verliezen aan zijn spirituele geblabla om vervolgens verbijsterd en verward met een nieuwe rare stalkende Facebookvriend achter te blijven.
Whats next?
Gisteren zijn we met zijn vieren aangekomen op Koh Samui, een eiland in het zuiden van Thailand, om even een paar daagjes te genieten aan het strand. Stagiairs willen ook Paasweekend! Een blogje daarover volgt spoedig.
The Green Traveller 