Op de vlucht voor meditatiemeneer

Ik verhuisde naar Pai, wetende dat ik in een “hippie town” terecht zou komen. Mensen met rasta haar, check. Reggae bars, check. Vreemde superfood smoothie bars, check. Yoga en meditatie, check. Flodderbroeken, check. Ik vind het wel leuk, je gaat vanzelf een beetje mee in het relaxte sfeertje. Dat kan trouwens ook gewoon aan de algehele Thaise mentaliteit liggen, of misschien het feit dat het hier overdag te heet is om mezelf sneller dan 2 km/u te verplaatsen.

Een aantal mensen dat ik ontmoet heb, hebben me verteld over hun ervaring met meditatie en al zie ik het mezelf niet zo snel doen, eerlijk gezegd vind ik de gesprekken altijd interessant. Op één na dan vandaag.  Waar velen mij probeerden op een leuke manier over te halen om eens wat meditatie te proberen, nam het vandaag wel heel rare vormen aan.

Ik zat nietsvermoedend in Om Garden, een van mijn favoriete cafés voor lunch, om weer eens een dagje hard aan mijn thesis te ploeteren. Naast mij zat een jong stel te praten met twee oude mannen geheel gehuld in hippie kleding, hun grijze haar vast in een knotje, rimpels in overvloed maar wel een ernstig tekort aan tanden in hun mond. Ze waren druk aan het praten. Wat ik hoopte dat niet gebeurde, gebeurde toch: een van de grijze mannen switchte zijn focus naar mij en vroeg wat ik aan het doen was. Ik legde kort uit waar ik mee bezig was, maar voor ik ook nog maar fatsoenlijk uitgepraat was begon de ellende al: een eeuwig durende monoloog over zijn leven, yoga, meditatie, astrologie, en allerlei andere gekkigheid. De eerste minuten leken interessant, maar al snel zag ik mijn dagje hard werken als sneeuw voor de zon verdwijnen…

Begrijp me niet verkeerd: ik vind het fantastisch om nieuwe mensen te leren kennen en met ze te kletsen, maar deze man was een verhaal apart. Misschien was ik ook wel een tikkie autistisch met mijn ambitieuze to-do list in mijn hoofd. Maar goed, ik weet niet of het zijn stem, het onderwerp, zijn gemompel, zijn accent of iets anders was, maar ik kon mijn aandacht totaal niet bij zijn gebazel houden. Ik knikte maar een beetje en deed instemmend “hmm yes”. Ik had geen idee wat zijn punt nou eigenlijk was dus ik wist niet wat ik moest zeggen. Maar er was ook niet veel te zeggen; hij hield namelijk erg van onafgebroken praten over zichzelf (inclusief veel zweverige handgebaren) en dan vooral over zijn alternatieve yoga dansschool. Hij had ook al vrij snel voor mij besloten dat ik daar meteen vandaag heen moest langskomen en het aan al mijn vrienden moest vertellen. Voordat ik het doorhad, had hij me toegevoegd op Facebook en terwijl hij doorging met zijn monoloog bombardeerde hij me op Facebook met allerlei meditatie en horoscoop links. Ik snapte niet dat zo’n oude en wijs  (zoals hij zelf impliceerde) niet duidelijk zag dat ik niet geïnteresseerd was in zijn geklets zonder ook maar enkele interesse te tonen in zijn gesprekspartner.  Was dat alle mensenkennis die hij in zijn leven vergaard had? Ik hoopte dat hij snel zou stoppen want ik wilde verder met mijn werk. Het tegengestelde gebeurde.

Hij betrok de andere oude vent in het gesprek en dwong me een boek te lezen over ecology en astrologie, of zo iets. Hij drukte het boek in mijn vingers dus ik moest er wel wat mee doen. Ik ging met mijn ogen over de achterkant zonder ook maar iets te lezen en uit beleefdheid bladerde ik ook nog maar even snel door deze bijna uit elkaar vallende spirituele bijbel. Mijn god… Deze vent was nog minder goed verstaanbaar en er was niet onderuit te komen! Ik was blij verrast toen deze man eindelijk vroeg wat mij nou bezighield hier, maar werd opnieuw teleurgesteld toen ook hij een mompelende speech begon te geven over het systeem, verbonden zijn met de aarde, en hoe alles aan elkaar gelinkt is.  Dit hele spirituele gebeuren was al bijna een uur gaande (het voelde als een halve dag) en het begon me behoorlijk op de zenuwen te werken. Ik begon me steeds meer te beseffen dat ik hier absoluut als de gesmeerde bliksem weg moest komen als ik nog wat aan de rest van mijn dag wilde hebben. Dus wat doe je dan? Juist. Ik ging naar de wc, waar ik een meesterlijke smoes uitdacht. Toen ik terug kwam pakte ik resoluut mijn tas in en legde uit dat ik een afspraak had voor een interview voor mijn onderzoek. EINDELIJK. Ik ging naar mijn andere favoriete café in Pai, Art in Chai.

Bad choice, bad choice…. Na minder dan een half uurtje dook grijze man weer op in Art en Chai. NEE! HELP! Het voelde nog net niet als één van mijn dromen waar Voldemort achter me aan zit (ja echt die heb ik nog steeds af en toe). Ik had het kunnen weten: Art in Chai is zo’n beetje de meest hippie plek in Pai. Maarja, ze hebben wel overheerlijke koude Chai tea én wifi. Anyways, ik voelde me betrapt en probeerde omslachtig uit te leggen waarom de afspraak uit mijn meesterlijke smoes misgelopen was, maar het was alsof hij het niet eens hoorde. Hij begon wéér te praten en ik besloot voor mezelf dat dit me niet weer ging gebeuren. Ik schakelde daarom over op een nieuwe strategie: de absolute negeer modus. Niet erg aardig, maar wel erg nodig. Ik dook in mijn laptop en YES! hij ging gelukkig ergens anders zitten. Ik heb geen moment meer oogcontact met hem gemaakt, al zag ik uit mijn ooghoek dat hij dat wel deed. Elke keer als ik het grijsharige gestalte met het groene t-shirt weer langs zag lopen dook ik nog verder in mijn laptop. Terwijl ik door werkte bleven er nog de hele tijd notificaties oppoppen van zijn berichten naar mij op Facebook. Ik deed net alsof ik het niet zag.

Toen hij zijn Facebookstalk naar mij blijkbaar had opgegeven ging hij bij twee jongens aan tafel zitten voor zijn volgende meditatie pitch. De jongens keken na een paar minuten precies zoals ik een uurtje geleden: verveeld en moedeloos. Een van de jongens keek me hopeloos aan. Met medelijden keek ik naar het tafereel. Ook zij vertrokken na een uur. De volgende slachtoffers waren twee Duitse meisjes, en daarna nog een ander meisje verderop. Met pijn in mijn hart bekeek ik het een na het andere slachtoffer van zijn spirituele hoorcollege. Toen ik dit later aan een collegaatje vertelde bedacht ze dat de beste man misschien ingehuurd wordt in Pai om mensen uit cafés te jagen, om de boel een beetje door te laten lopen. Aannemelijk.

Toen ik vertrok uit Art in Chai en snel gedag wilde zeggen tegen mijn nieuwe vriend, probeerde hij me nog voor te stellen aan de jongen naast hem. Hij zei: dit is de jongen waar ik over vertelde, die DJ, weet je nog? Natuurlijk wist ik het niet meer omdat ik na vijf minuten al niet meer hoorde wat hij zei, maar ik heb vriendelijk meegespeeld en ben met de noorderzon vertrokken.

Ik geloof dat ik de juiste term voor deze man heb gevonden: deze meditatiemeneer is een waar spiritueel jehova getuige.

Moraal van het verhaal? Praat nooit tegen oude hippie gekkies, doe het niet!

Nee just kidding. Dit hele klaagverhaal heeft vast voor een groot deel aan mijn eigen Hollandse nuchterheid gelegen. Ik bedoel: ik ga in een café zitten, ik ben op reis, en ik bevind me in een hippie walhalla dus ja, wat wil je. Hoewel zijn yoga-dans-meditatie verhalen waarschijnlijk niet aan mij zijn besteed, wens hem nog wel oprecht veel succes in zijn carrière. Er zijn vast een hoop mensen met een grotere concentratieboog en die iets minder nuchter zijn, die wel veel inspiratie halen uit zijn alternatieve levensstijl.

Bij deze ook een bedankje aan Facebook voor het creëren van de optie om je post onzichtbaar te maken voor een (zeer) selectieve doelgroep…